Η αφή ενός κεριού

Σύμφωνα με την εσωτερική οδό:
- ουδέν εν τη Φύσει γίνεται άσκοπα, αλλά και ουδέν πρέπει να είναι περιττό.
- ουδέν πρέπει να είναι υπερβολικό, αλλά και ουδέν είναι χωρίς σημασία και νόημα.

Όλα συντελούν (ως εν τω άνω, εν τω κάτω κατά την Ερμητική αρχή), στο να δημιουργείται το (εσωτερικώς) επιδιωκόμενο «εν πνεύματι και αληθεία», όπως είπε ο Ιησούς στην Σαμαρείτιδα. Και για να το θέσουμε κατά την αλχημιστική ρήση όλα συντελούν στην εσωτερική μας μεταστοιχείωση (μεταμόρφωση).

Έτσι και η αφή ενός κηρίου (το άναμμα του κεριού) έχει συγκεκριμένο νόημα και δεν πρέπει είτε κατά τη διάρκεια μιας θρησκευτικής τελετής ή κατά την τέλεση ενός μυστηρίου να γίνεται μηχανικά και με απάθεια ή υπεροψία.

Ανάβοντας το κερί δεν προσφέρουμε εμείς φως σε κάποιον τρίτο, αλλά στον ίδιο μας τον εαυτό. Φωτίζουμε τη ψυχή μας, το εσωτερικό μας είναι και θερμαίνουμε τον εν ημίν θείο σπινθήρα.

«Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως»!

Κατά την Ορθόδοξη παράδοση η αφή ενός κεριού συμβολίζει την καθαρότητα και πλαστικότητα της ανθρώπινης ψυχής (κερί μέλισσας), τη Θεία Χάρη και την επιθυμητή θέωση (το κερί ανακατεύεται με τη φωτιά και της δίνει τροφή), αλλά και την Αγάπη και την Ειρήνη που πρέπει να χαρακτηρίζουν κάθε άνθρωπο.

Το άναμμα του κεριού είναι μια συμπαντική αφορμή να εκφραστεί η ευγνωμοσύνη προς μία ανώτερη δύναμη, προς τη Φύση, το Σύμπαν (πείτε το όπως θέλετε) για την έξοδο από την αταξία (το Χάος) από το θανατηφόρο σκότος της άγνοιας, από το σκότος της εν ημίν λανθάνουσας κατάστασης. Το φως του κεριού είναι μια υπόμνηση του Λόγου: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου» ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση έν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής» (Ίω. 8:12).

Επίσης, το άναμμα (η αφή) του κεριού ως εικόνα του κοσμικού φωτός αποτελεί σύμβολο της εσωτερικής προσευχής. Όπως το κερί καίει συνεχώς, χωρίς διαλείμματα, και σκορπίζει ιλαρόν φως, έτσι ενεργείται η εσωτερική προσευχή στις καρδιές μας ως διαδικασία αιωνίου φωτός, το οποίο θερμαίνει και συντονίζει ... πάσαν την πλάσιν!

Ανάβοντας το κερί ανοίγει μία πύλη, αυτή την οποία κάποιοι ονομάζουν πύλη προς τους αοράτους κόσμους. Το φυτίλι (λατινικά amima = ψυχή) είναι η σημειολογική υπόμνηση του ψυχικού δεσμού που δημιουργεί αυτός που ανάβει προς δόξαν του ονόματος του Υπερτάτου Όντος. Ενός δεσμού ο οποίος εδράζεται στη σοφία, την ισχύ και το κάλλος (αισθητικό ενέργημα).

Χωρίς κόπο και προσφορά θυσίας, δεν μπορεί να υπάρξει φως (αυτό το φως που καταλάμπει και διαλύει τα ποικίλα σκότη του κόσμου). Να μην λησμονούμε τα λόγια του Σπύρου Νάγου: ... το αναμμένο κερί είναι μια μικρή θυσία. Θυσία ικεσίας και αινέσεως στο Φώς του Κόσμου.

Το Τεκτονικό Δίπλωμα του Όθωνος Σωνιέρου

Στο τεύχος του Πυθαγόρα 105 (2015, σελ. 200) στο εκεί αφιέρωμα περί του Πανηγυρικού Εορτασμού της 150ετηρίδος της Στ. Ποσειδωνία υπ’ αρ. 2 του Πειραιώς αναφέρονται -μεταξύ άλλων- τα εξής:

Όθων Σωνιέρος
Γεννήθηκε το 1835 και πέθανε το 1891. Ιατρός χειρουργός, ιδρυτής της υγειονομικής υπηρεσίας του Πολεμικού Ναυτικού. Προερχόταν από τεκτονική οικογένεια, ο δε πατέρας του Σπυρίδων Σωνιέρος (1798 – 1864), Κερκυραίος γαλλικής καταγωγής, προσέφερε πολλά στον αγώνα υπηρετώντας μαζί με άλλους τέκτονες δίπλα στον Φαβιέρο. Έλαβε το βαθμό του υποστράτηγου, τέκτων κανονικός υπέγραφε τεκτονικά (Κιτρινιάρης). Ο Σωνιέρος το 1862 κατετάγη στο Υγειονομικό του Στρατού και το έτος 1867 διορίζεται στο Ναυτικό. Το 1887 ιδρύει το Ναυτικό Νοσοκομείο στον Ναύσταθμο της Σαλαμίνος. Ειδικεύτηκε στη χειρουργική. Άσκησε την ιατρική. Όταν πέθανε, σύσσωμος ο λαός του Πειραιά, συνόδευσε τον αρχίατρο. Τιμήθηκε με το Σταυρό του Σωτήρος. Το 1971 ο ερευνητής του Πειραϊκού Τεκτονισμού Μ. Βλάμος ανεύρε έγγραφα της Στοά «Ελευθερίας» Πειραιώς, άγνωστης έως τότε στην ιστορία του ελληνικού Τεκτονισμού, όπου ο Όθων Σωνιέρος ήταν ο Α’ Επόπτης της. Η Στοά Ελευθερία λειτουργούσε υπό την Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας με επιφανή μέλη της πειραϊκής κοινωνίας.

Πράγματι ο φιλέλληνας ιατρός Όθωνας Σωνιέρος, υπήρξε μία μεγάλη ιατρική φυσιογνωμία της εποχής του. Το 1867 εντάχθηκε στο Βασιλικό Ναυτικό. Λόγιος και ιατροφιλόσοφος χάρισε την σημαντικότατη βιβλιοθήκη του στο Ναυτικό Νοσοκομείο. Το Ναυτικό, εκτιμώντας την προσφορά του, έδωσε το όνομα του για να τον τιμήσει, σε έναν θάλαμο του ανεγερθέντος Νοσοκομείου.

Πρόσφατα ανευρέθη σε ιδιωτική συλλογή το τεκτονικό δίπλωμα Διδασκάλου του Σωνιέρου το οποίο φέρει ημερομηνία 7 Νοεμβρίου 1869 και φέρει τη σφραγίδα του Υπάτου Συμβουλίου – Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας με έδρα το Παλέρμο. Σε μετάφραση το δίπλωμα έχει ως ακολούθως:

E Δ Τ Μ Α Τ Σ

Ύπατον Συμβούλιον - Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας
εν Παλέρμω

Προς άπαντες τους Τέκτονες οπουδήποτε επί της επιφανείας της γης

ΥΓΕΙΑ ΕΝΩΣΙΣ ΙΣΧΥΣ

Ημείς ο Μεγάλος Διδάσκαλος και οι αξιωματικοί μέλη του της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας εν Ανατολή της πόλεως του Παλέρμο, γνωστοποιούμε ότι ο αδελφός ημών Όθων Σωνιέρος, υιός του Σ. Σωνιέρου, Ιατρός στο επάγγελμα, γεννηθείς εν Νεαπόλει το έτος 1834, το όνομά του θέσας (NE VARIETUR) εις το περιθώριο, εμυήθη εις την Βασιλική Τέχνη, και κατέχει τον βαθμό του Διδασκάλου, τυγχάνων εγγεγραμμένος εις τον πίνακα του Τάγματος υπό τον αριθμόν 3259 και με τις δικές μας υπογραφές εξεδόθη το παρόν _________ Πιστοποιούμε εισέτι ότι ο εν λόγω αδελφός Όθων Σωνιέρος έπραξε πάντα ως σοφός Διδάσκαλος ________________________ Καλούμε συνεπώς τους αδελφούς των Τεκτονικών Σωμάτων της ημετέρας Δικαιοδοσίας και προτείνουμε εις αυτούς των ετέρων Ταγμάτων όπως αναγνωρίζουν, υποδέχονται και παρέχουν υποστήριξη εις τον αγαπητό μας αδελφό, υποσχόμενοι εις αυτόν τελεία αμοιβαιότητα.

Εξεδόθη υπό του ημετέρου Τάγματος εν Παλέρμω την VII ημέρα του XI του έτους 5869 ΕΦ

(Διά) Ο Ύπατος Ταξιάρχης - Μέγας Διδάσκαλος του Τάγματος

Ο Μέγας Γενικός Καγκελάριος
Ο Μέγας Θησαυροφύλαξ
Ο Μέγας Σφραγιδοφύλαξ

Από μία ταχεία ανάγνωση του διπλώματος παρατηρούμε ότι ο Σωνιέρος μυήθηκε σε μια ιταλική τεκτονική δικαιοδοσία τύπου Μεγάλης Ανατολής σε ηλικία περίπου 35 ετών. Δεν γνωρίζουμε από το δίπλωμα την ακριβή Στοά εισδοχής ή την ημερομηνία μυήσεως στον βαθμό του Μαθητή.

Το δίπλωμα φέρει την υπογραφή του Σωνιέρου με το χαρακτηριστικό τρίστιγμο.

Πρόκειται για την πρώτη σχετική παρουσίαση στην ελληνική τεκτονική βιβλιογραφία, κάθε δε επιπλέον στοιχείο αναζητείται και είναι απολύτως καλοδεχούμενο.

Ευχαριστίες στον αγαπητό Δημήτρη Αρβανίτη για την μετάφραση του διπλώματος από τα ιταλικά

Joseph Bologne, Chevalier de Saint-Georges

ο επονομαζόμενος "μαύρος Μότσαρτ"

Ο Ζοζέφ Μπολόν, Ιππότης του Αγίου Γεωργίου (Joseph Bologne, Chevalier de Saint-Georges 25 Δεκεμβρίου 1745 - 10 Ιουνίου 1799) υπήρξε πρωτοπόρος για την εποχή του ξιφομάχος, κλασσικός συνθέτης, βιρτουόζος βιολιστής και διευθυντής Συμφωνικής Ορχήστρας στο Παρίσι. Γεννημένος στη γαλλική αποικία της Γουαδελούπης, ήταν ο υιός του George Bologne de Saint-Georges, ενός ευκατάστατου καλλιτέχνη και της Anne Nanon μιας αφρικανικής καταγωγής δούλης. 

Ο πατέρας του τόν έστειλε στη Γαλλία σε νεαρή ηλικία όπου έλαβε εξαιρετική για την εποχή εκπαίδευση. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, ο Ζοζέφ υπηρέτησε ως συνταγματάρχης της Légion St.-Georges, του πρώτου αποτελούμενου από μαύρους συντάγματος στην Ευρώπη, αγωνιζόμενος με την πλευρά της Δημοκρατίας. Σήμερα είναι περισσότερο γνωστός ως ο πρώτος κλασσικός συνθέτης αφρικανικής καταγωγής. Oνομάστηκε ήδη από την εποχή του ο "Μαύρος Μότσαρτ". Συνέθεσε πολυάριθμα κουαρτέτα εγχόρδων, οργανική μουσική και όπερες. 

Σε ηλικία 13 ετών, ο εγγράφηκε από τον πατέρα του στην Πολυτεχνική Σχολή της Tessier de La Boëssière, όπου και διέπρεψε. Εκεί τελειοποίησε και τη δεινότητά του στη σπαθασκία, αλλά και στην ιππασία. Ουδέν γνωρίζουμε για την πρώιμη μουσική κατάρτισή του. Δεδομένης της τεράστιας τεχνικής του ως ενήλικας, συνάγουμε ότι πρέπει να έλαβε ως παιδί αξιοπρόσεκτα καλή μουσική παιδεία, ιδίως στο βιολί. Δεν υπάρχει, όμως, καμία ιστορτική τεκμηρίωση για τη δραστηριότητά του ως μουσικός πριν από το 1764, όταν ο βιολονίστας Antonio Lolli συνέθεσε δύο συναυλίες γι 'αυτόν, καθώς και και το 1766, όταν ο συνθέτης François Gossec του αφιέρωσε ένα σύνολο έξι τρίων εγχόρδων. Ο Lolli μπορεί να έχει συνεργαστεί με τον Ζοζέφ για την τεχνική βιολιού του και ο Gossec για τις συνθέσεις. 

Οι ιστορικοί απέρριψαν τον ισχυρισμό του François-Joseph Fétis ότι ο Saint-Georges σπούδασε βιολί με τον Jean-Marie Leclair. Ορισμένες από τις τεχνικές του λέγεται ότι αποκαλύπτουν την επιρροή του Pierre Gaviniès. Άλλοι συνθέτες που αργότερα αφιέρωσαν έργα στον Saint-Georges ήταν ο Carl Stamitz το 1770, και ο Avolio το 1778. 

Το 1769 το παρισινό κοινό έμεινε έκπληκτο όταν είδε επί σκηνής τον Saint-Georges, τον μεγάλο ξιφομάχο, να παίζει ως βιολιστής στη νέα ορχήστρα του Gossec, Le Concert des Amateurs. Μάλιστα, όταν ο 1773, όταν ο Gossec ανέλαβε την διεύθυνση του διάσημου Concert Spirituel, ανέθεσε στον Saint-Georges ως διάδοχό του τη διεύθυνση της Συναυλία των Ερασιτεχνών. Μετά από δύο χρόνια υπό τη διεύθυνση του νεαρού άνδρα, η ορχήστρα χαρακτηρίστηκε ως "αυτή με την πιο μεγάλη ακρίβεια και τις πιο ευαίσθητες αποχρώσεις, η καλύτερη ορχήστρα για συμφωνίες στο Παρίσι και ίσως σε όλη την Ευρώπη". Μάλιστα, η ίδια η Marie Antoinette παρακολούθησε μερικές από τις συναυλίες του Saint-Georges στο Palais de Soubise Ernestine ονομάστηκε η πρώτη όπερα του Saint-Georges, με λιμπρέτο από τον Pierre Choderlos de Laclos, τον μελλοντικό συγγραφέα των Επικίνδυνων Σχέσεων (Les Liaisons dangereuses), η οποία πραγματοποιήθηκε στις 19 Ιουλίου 1777 στο Comédie-Italienne. 

Υπήρξε διανοοούμενος, διάπυρος εγκυκλοπαιδιστής και μέλος της τεκτονικής Στοάς των "Εννέα Αδελφών" των Παρισίων μαζί με τους Βολταίρο, Ντ' Αλαμπέρ, Ντιντερό, Φρανκλίνο. Έγραψε τεκτονική μουσική με πλέον σημαντικό το έργο του Le Cercle de l’Harmonie, το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στο Palais Royal από τους ιδρυτές της Loge Olympique του Παρισιού. 

Πηγές: 

Beauvoir, Roger (1840). Le Chevalier de Saint-Georges, Paris: Lévy frères. 

Ribbe, Claude (2004). Le Chevalier de Saint-George. Paris: Perrin.