Η αφή ενός κεριού

Σύμφωνα με την εσωτερική οδό:
- ουδέν εν τη Φύσει γίνεται άσκοπα, αλλά και ουδέν πρέπει να είναι περιττό.
- ουδέν πρέπει να είναι υπερβολικό, αλλά και ουδέν είναι χωρίς σημασία και νόημα.

Όλα συντελούν (ως εν τω άνω, εν τω κάτω κατά την Ερμητική αρχή), στο να δημιουργείται το (εσωτερικώς) επιδιωκόμενο «εν πνεύματι και αληθεία», όπως είπε ο Ιησούς στην Σαμαρείτιδα. Και για να το θέσουμε κατά την αλχημιστική ρήση όλα συντελούν στην εσωτερική μας μεταστοιχείωση (μεταμόρφωση).

Έτσι και η αφή ενός κηρίου (το άναμμα του κεριού) έχει συγκεκριμένο νόημα και δεν πρέπει είτε κατά τη διάρκεια μιας θρησκευτικής τελετής ή κατά την τέλεση ενός μυστηρίου να γίνεται μηχανικά και με απάθεια ή υπεροψία.

Ανάβοντας το κερί δεν προσφέρουμε εμείς φως σε κάποιον τρίτο, αλλά στον ίδιο μας τον εαυτό. Φωτίζουμε τη ψυχή μας, το εσωτερικό μας είναι και θερμαίνουμε τον εν ημίν θείο σπινθήρα.

«Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως»!

Κατά την Ορθόδοξη παράδοση η αφή ενός κεριού συμβολίζει την καθαρότητα και πλαστικότητα της ανθρώπινης ψυχής (κερί μέλισσας), τη Θεία Χάρη και την επιθυμητή θέωση (το κερί ανακατεύεται με τη φωτιά και της δίνει τροφή), αλλά και την Αγάπη και την Ειρήνη που πρέπει να χαρακτηρίζουν κάθε άνθρωπο.

Το άναμμα του κεριού είναι μια συμπαντική αφορμή να εκφραστεί η ευγνωμοσύνη προς μία ανώτερη δύναμη, προς τη Φύση, το Σύμπαν (πείτε το όπως θέλετε) για την έξοδο από την αταξία (το Χάος) από το θανατηφόρο σκότος της άγνοιας, από το σκότος της εν ημίν λανθάνουσας κατάστασης. Το φως του κεριού είναι μια υπόμνηση του Λόγου: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου» ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση έν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής» (Ίω. 8:12).

Επίσης, το άναμμα (η αφή) του κεριού ως εικόνα του κοσμικού φωτός αποτελεί σύμβολο της εσωτερικής προσευχής. Όπως το κερί καίει συνεχώς, χωρίς διαλείμματα, και σκορπίζει ιλαρόν φως, έτσι ενεργείται η εσωτερική προσευχή στις καρδιές μας ως διαδικασία αιωνίου φωτός, το οποίο θερμαίνει και συντονίζει ... πάσαν την πλάσιν!

Ανάβοντας το κερί ανοίγει μία πύλη, αυτή την οποία κάποιοι ονομάζουν πύλη προς τους αοράτους κόσμους. Το φυτίλι (λατινικά amima = ψυχή) είναι η σημειολογική υπόμνηση του ψυχικού δεσμού που δημιουργεί αυτός που ανάβει προς δόξαν του ονόματος του Υπερτάτου Όντος. Ενός δεσμού ο οποίος εδράζεται στη σοφία, την ισχύ και το κάλλος (αισθητικό ενέργημα).

Χωρίς κόπο και προσφορά θυσίας, δεν μπορεί να υπάρξει φως (αυτό το φως που καταλάμπει και διαλύει τα ποικίλα σκότη του κόσμου). Να μην λησμονούμε τα λόγια του Σπύρου Νάγου: ... το αναμμένο κερί είναι μια μικρή θυσία. Θυσία ικεσίας και αινέσεως στο Φώς του Κόσμου.