Friedrich Ludwig Schröder

 Ο Φρίντριχ Λούντβιχ Σρέντερ (3 Νοεμβρίου 1744 - 3 Σεπτεμβρίου 1816) ήταν Γερμανός ηθοποιός, θεατρικός διευθυντής, δραματουργός και εξέχων ηγέτης του γερμανικού Τεκτονισμού.

Γεννήθηκε στην πόλη Schwerin. Λίγο μετά τη γέννησή του, η μητέρα του, η Sophie Charlotte Bierreichel (1714–1792), χώρισε από τον σύζυγό της και, ούσα ηθοποιός, περιόδευσε με επιτυχία στην Πολωνία και τη Ρωσία. Στη συνέχεια παντρεύτηκε τον Konrad Ernst Ackermann και εμφανίστηκε με τον θίασό του σε πολλές γερμανικές πόλεις, τελικά δε εγκαταστάθηκε στο Αμβούργο. Ο νεαρός Schröder έδειξε από νωρίς το υποκριτικό του ταλέντο, αλλά η παιδική του ηλικία ήταν τόσο καταπιεσμένη από τον πατριό του ώστε επεδίωξε και έφυγε από το σπίτι του με σκοπό να μάθει την τέχνη του τσαγκάρη. Επανήλθε στην πατρική εστία, ωστόσο, το 1759, και αποφάσισε να γίνει και αυτός ηθοποιός. Το 1764 εμφανίστηκε με τον θίασο του πατριού του στο Αμβούργο, σε κωμικούς ρόλους. Σύντομα όμως θα στραφεί προς το τραγικό ρεπερτόριο και θα γίνει διάσημος. Θα παίξει Άμλετ, Βασιλιά Ληρ και Φίλιπ στον Ντον Κάρλος του Σίλερ.

Μετά το θάνατο του Ackermann το 1771 ο Schröder και η μητέρα του ανέλαβαν τη διαχείριση του θεάτρου του Αμβούργου και ο ίδιος άρχισε να γράφει έργα. Επίσης διασκευές Άγγλων συγγραφέων, κάνοντας την πρώτη του επιτυχία με την κωμωδία Die Arglistige. Το 1780 έφυγε από το Αμβούργο και μετά από μια περιοδεία με τη σύζυγό του, την Άννα Χριστίνα Χάρτ, υπέγραψε συμβόλαιο με Βασιλικό Θέατρο της Βιέννης. Το 1785 ο Schröder ανέλαβε και πάλι τη διοίκηση του θεάτρου στο Αμβούργο με αξιοσημείωτη επιτυχία μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1798. Πέθανε το 1816.

 Ως ηθοποιός, ο Schröder ήταν ο πρώτος που εγκατέλειψε το υπερβολικό υποκριτικό ύφος των τραγωδών της εποχής. Ως διευθυντής, ανέβασε το επίπεδο των έργων που παρουσιάζονταν και συνέβαλε στην εισαγωγή του Σαίξπηρ στη γερμανική σκηνή. Το έργο του Dramatische Werke του Schröder, με μια εισαγωγή από τον Tieck, δημοσιεύθηκε μετά το θάνατό του σε τέσσερις τόμους (Βερολίνο, 1831).

Στον Τεκτονισμό μυήθηκε το 1774, μετά από πρόταση του Johann Christoph Bode, στο Αμβούργο στη Στοά Emanuel zur Maienblume (μάλιστα δεν προηγήθηκε ψηφοφορία λόγω του κύρους του υποψηφίου). Στη Στοά αυτή έλαβε τον βαθμό του Διδασκάλου το 1775, ανέλαβε δε την έδρα του Σολομώντος το 1787. Το 1793 έγινε μέλος της Στοάς Einigkeit und Toleranz. Το 1811 με δική του εισήγηση η Μεγάλη Στοά του Αμβούργου κατέστη ανεξάρτητη και ο ίδιος ανέλαβε τη θέση του Μεγάλου Διδασκάλου από το 1814 μέχρι τον θάνατό του το 1816. Μεταξύ των πολυσχιδών τεκτονικών του έργων ήταν η εγκαθίδρυση στοάς καλλιτεχνών με το όνομα Elise zum Warmeart και η ίδρυση της τεκτονικής οργάνωσης Engbund (σημαίνει Στενός Δεσμός).

Θεωρείται ο αναμορφωτής των σύγχρονων γερμανικών τυπικών, ενώ σήμερα υπάρχει τυπικό που φέρει το όνομά του (υφίσταται και εν Ελλάδι συμβολική στοά που εργάζεται με αυτό). Μανιώδης συλλέκτης και καταγραφέας τεκτονικών τύπων και τυπικών εξέδωσε το 1815 το περίφημο έργο του Materialien zur Geschichte der Freimaurerei seit ihrer Entstehung bis 1723.