Σπυρίδων Νάγος, ένα ουράνιο πλάσμα

Ο Σπυρίδων Νάγος υπήρξε αληθινή αποκάλυψη. Ήταν ένα αυτό-δημιούργητο πλάσμα που άρπαξε την ζωή του στα χέρια του, μεταμορφώθηκε, αγωνίσθηκε υπέρ των αδυνάτων, ακολουθώντας το ένστικτό του πέρασε μέσα από τις πύλες της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, έφθασε στα Ιερά των Μυστηρίων, μυήθηκε, «έγνω και κατέγνω» και μοιράστηκε τους καρπούς της γνώσης του, τις αγνές αλήθειες, ως αυθεντικός Μύστης, με όλους μας! Η ηχώ της διδαχής του αντηχεί ως τις μέρες μας και ταξιδεύει αδιάκοπα στο μέλλον.

Γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1868 στο Κακούρι Αρκαδίας (σημερινό Αρτεμίσιο) και μετέστη στην Αιώνια Ανατολή το 1933, εν Αθήναις. Δούλεψε από παιδί, βοσκός των πλούσιων πατρικών ποιμνίων, στα Αρκαδικά Βουνά, στο Ιεροδιδασκαλείο της Φύσης. Νυμφόληπτος. Αρνήθηκε την ποιμενική ενασχόληση που σχεδίαζε γι' αυτόν ο πατέρας του, έφυγε από το σπίτι αρχικά για την Τρίπολη και μετά για την Αθήνα «για να μάθει γράμματα». Εξοικονομούσε ολομόναχος τον άρτο τον επιούσιο, με διάφορα θελήματα και σαν υπάλληλος μπακάλικου. Κάποιος περαστικός ή σταλμένος Άγγελος, ήλθε με την μορφή ενός νομομηχανικού - πελάτη του Αθηναϊκού μπακάλικου και συγκινημένος με τον ζήλο του νεαρού Νάγου, τον προσέλαβε σπίτι του, του παρέσχε κάποια εκπαίδευση μαζί με τα παιδιά του και του διέθεσε την βιβλιοθήκη του προς μελέτη. Ο έφηβος στάθηκε με θαυμασμό μπροστά στα χρυσόδετα βιβλία και είπε στον Άγγελό του: «Πω, πω! Όλο Ευαγγέλια έχετε!». Στην πραγματικότητα ήταν άλλου είδους ευαγγέλια. Ήταν έργα των Αρχαίων Ελλήνων Σοφών. Ο Νάγος έπεσε στην θάλασσα της γνώσης. Κατάφερε σύντομα να κατανοεί και να μεταφράζει τα αρχαία κείμενα.

Αυτοδίδακτος.Ενώ μορφωνόταν και μάθαινε, η ματιά του στεκόταν επίσης στον σύγχρονο κόσμο και στις εξελίξεις. Τον συγκινούσαν οι αδύνατοι. Εξεγειρόταν μπροστά στην κοινωνική αδικία. Δραστηριοποιήθηκε. Εξέδωσε μία από τις πρώτες σοσιαλιστικές εφημερίδες («ΑΡΔΗΝ»). Συμμετείχε στο νεογνό συνδικαλιστικό κίνημα. Συναντήθηκε ως συνδικαλιστής με τον Βασιλιά Γεώργιο Α’. Αγωνίσθηκε. Καταδιώχθηκε και διασώθηκε από ριζοσπάστες και φιλελεύθερους διανοούμενους της Ζακύνθου, μέλη της αγγλικής ελληνόφωνης τεκτονικής στοάς «Αστήρ της Ανατολής 880». Έζησε ανυπόταχτος και διαρκώς ευαίσθητος. Μέχρι το τέλος του βίου του μετήλθε 37 διαφορετικά επαγγέλματα. Το τελευταίο ήταν Διευθυντής της Δημοτικής Βιβλιοθήκης του Πειραιά.

Η πολυτάραχη διαδρομή του δεν τον απέσπασε καθόλου (αντιθέτως τροφοδότησε) τις εσωτερικές του αναζητήσεις. Μελέτησε ιδιαιτέρως τους Ορφικούς και τον Πυθαγόρα. Επεξεργάσθηκε ολοκληρωμένο φιλοσοφικό και βιονομικό σύστημα το οποίο όχι μόνο δίδαξε αλλά και εβίωσε. Θεωρούσε την Φύση πρώτη εκδήλωση του Λόγου. Τον Άνθρωπο κάτοικο και μέτοχο του Πνευματικού Σύμπαντος. Του Φωτός. Σκοπό του επίγειου βίου την Αρμονία με την Φύση και την Συνείδηση. Υιοθέτησε φυσιολατρικό τρόπο ζωής (περιπάτους στην εξοχή, κολύμβηση χειμώνα καλοκαίρι, ακρεωφαγία κλπ). Καθημερινά δοξολογούσε την Φύση τελετουργικά. Δίδαξε κύκλους μαθητών, σαν αρχαίος φιλόσοφος (ανάμεσά τους οι Βασιλής, Ανδριανόπουλος) μυώντας τους στις μυστηριακές αλήθειες. 

Κατείχε ενορατικές, διορατικές και άλλες ανώτερες δυνάμεις. Το 1904 μυήθηκε ως τέκτων στην Στοά Μαραθών. Υπήρξε ο πρώτος σεβάσμιος της Στοάς Προμηθεύς, η οποία λειτουργεί εν Ανατολή Αθηνών μέχρι σήμερα. Έγινε μέλος του Συμβουλίου της Μεγάλης Ανατολής και του Υπάτου Συμβουλίου του 33ο. Το 1915 εισήλθε στην Θεοσοφική Εταιρεία επηρεασμένος από τις διδασκαλίες της μεγάλης αποστόλου της απόκρυφης γνώσης Έλενας Μπλαβάτσκι. Συνέγραψε βιβλία όπως ο «Κάτοικος του Σύμπαντος» «Πνευματικαί Ιδέαι» «Περί Ακρεωφαγίας» «Θεός η Αργοναύτης;» κλπ ασκώντας σοβαρή επιρροή στην Διανόηση του Εσωτερισμού.

Απεβίωσε το 1933, εδώ κοντά στην παραλία του Φλοίσβου προειδοποιημένος «άνωθεν» αρκετές μέρες πριν, για το τέλος του, αφού προηγουμένως εκτέλεσε το καθημερινό τελετουργικό καθήκον του στις δυνάμεις της Φύσης, αφού εν συνεχεία κολύμβησε, και αφού αποχαιρέτησε τους μαθητές του. Ξάπλωσε, αποκοιμήθηκε και δεν ξύπνησε ποτέ! Απλά σα να φυγε για ένα προσωρινό ταξίδι!

Αυτός συνοπτικά είναι ο καταπληκτικός βίος του Σπυρίδωνος Νάγου. Του αδελφού μας και διδασκάλου μας. Εάν αποφασίσαμε να τιμήσουμε την μνήμη του το κάναμε για δύο λόγους: Πρώτο για να «πίωμεν» από το νάμα της διδαχής του που τόσο διψάει η ψυχή μας σήμερα. Στην εποχή της πνευματικής ξηρασίας και παρατεταμένης ανομβρίας. Δεύτερο για να απαντήσουμε στις βέβηλες φωνές (όχι πολλές ευτυχώς) που ακούγονται. Αλλά η τιμωρία είναι ότι ο Νάγος εξακολουθεί να λάμπει και να κινητοποιεί, ενώ οι σημερινοί επίσημοι ηγέτες της αδελφότητας χλωμιάζουν διαρκώς στην πνευματική ανυποληψία.

Σαν ευλογία ο επίλογος του παρόντος τεμαχίου μου θα είναι λόγια του Σπυρίδωνος Νάγου. Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε.

«…Ουσία Μορφή και Συνείδηση συνθέτουν την αρμονική έκφραση της όλης Φύσεως που αποτελεί το Παν. Από το Παν προέρχεται ο Άνθρωπος. Από τις Ουσίες του Παντός σύγκειται και όλο το Είναι του και κλείνει μέσα του σε λανθάνουσα κατάσταση όλο το Παν. Γιαυτό λέγεται και μικρόκοσμος. Με αυτές συντηρείται η μορφή του και το ψυχικό του Εγώ και με αυτές εξελίσσεται μεταμορφώνεται και μεγεθύνεται το πνευματικό άτομο απείρως στο άπειρο, χωρίς τέλος.

Όπως οι αριθμοί δεν έχουν τέρμα έτσι και η ατομική ψυχή δεν έχει τέρμα, είναι αθάνατη και αενάως πολλαπλασιάζει τις δυνάμεις που κρύβει μέσα της σε λανθάνουσα κατάσταση.

Τι οφείλει λοιπόν ο έμφρων άνθρωπος; Λατρεία στο Παν. Η λατρεία όμως αυτή έχει νόημα και σκοπό τότε μόνον όταν ο άνθρωπος γνωρίσει τους νόμους και τους σκοπούς της Φύσεως και προσαρμόσει όλες τις εκδηλώσεις του σ΄αυτούς.

Αυτή είναι η πρέπουσα και αληθινή λατρεία, δηλαδή η αρετή που πρέπει να προσφέρει στην Φύση και να ακολουθεί ο Άνθρωπος. Και μόνον η αρετή θα τον οδηγήσει να γνωρίσει ασφαλώς την πλήρη και ολοκληρωμένη αλήθεια. Η αλήθεια θα τον οδηγήσει τότε να γνωρίσει και να απολαύσει όλες τις χαρές της ζωής, για τις οποίες πλάσθηκε κάθε ύπαρξη. Μόνον έτσι διώχνονται ο πόνος και οι δοκιμασίες που είναι καρπός της ψευτιάς του σκότους και της αγνωσίας».

Η Χάρις του, είη μετά πάντων ημών!

Βιβλιογραφία:

Λέανδρος Λεφάκης, Σπυρίδων Νάγος, εις "Σ. Στ. Λόγος 89", Πνευματικός Απολογισμός, 2012-2014, Αθήναι, 2014